Ik weet nog
Ik weet nog waar we woonden toen, van mijn vijfde tot mijn dertiende. In een klein dorp. Minder dan duizend inwoners. Tenminste tot de nonnen terugkeerden, tijdelijk, uit “de Missie”. Dan zaten we boven de duizend. Als ze dan terugkeerden naar hun belangrijke missies in Afrika, zaten we weer onder de duizend. Een soort perpetuum mobile. Een jaren lang steeds terugkerend gebeuren. De nonnen zijn er niet meer in dit dorp. Het klooster nog wel. Dat zijn nu appartementen.
Ik weet nog dat we melkdoppen spaarden. Capsules. Die zaten op de melk en vla flessen. Die flessen met zo’n grote opening. Diknekken noemde wij ze. Bestaan ze nog, geen idee. We spaarden de doppen voor de ‘arme zwarte kindjes’ in Afrika. We deden dat heel fanatiek, er mocht geen dop verloren gaan. De melkflessen werden door de langskomende melkboer voor de deur gezet. Wat je bestelling was stond op een briefje. Dat stak je in de nek van ’n diknek die retour moest.
Ik herinner me nog de knikkerkuiltjes in het zwarte zand. En de zwarte handjes. Je moest de knikkers schuiven over de zwarte aarde. Er liepen heel wat kinderen rond met permanente zwarte handjes. Ze waren niet meer schoon te krijgen. Dat waren de winnaars. Voor mij viel het wel mee, want ik was mijn knikkers altijd heel snel kwijt.
Ik weet nog van de klompengevechten. Twee vechtersbazen. De reden van de vechtpartij was niet altijd duidelijk. Het gevecht wel. Onder aanmoediging:
“Slaat ‘m” van de jeugd van het dorp ging het er op los. Gek genoeg heb ik geen herinnering aan hoe het afliep. Ik denk dat ons Mam ons binnenriep. Zij hield hier helemaal niet van.
Ik weet nog dat de groenteboer met de groente- en fruitwagen uit een ander dorp kwam. Terwijl de boodschappen aan de ene kant werden gedaan, werden aan de andere kant door grijpgrage handjes de appeltjes gejat. Ook door mij. Heel bescheiden. Niet meer dan één. Het was een leuke sport om niet betrapt te worden. De groenteboer moet een fijn mens zijn geweest. Het viel hem nooit op. Gelooft u dat?
En zo zijn er vele verhalen te vertellen over vruuger. U kent er ongetwijfeld ook. De tijd die al zo lang achter ons ligt, maar zeker niet slechter was. Veel is nog hetzelfde. Nabuurschap bijvoorbeeld. Dat bestaan in deze tijd zeker ook nog. Daar praat je niet over. Net zoals je dat toen ook niet deed.
Vruuger!
Reageren op dit verhaal of heeft u zelf een mooi verhaal laat het ons weten via info@seniorenboxtel.nl
